Ferill 363. máls. Aðrar útgáfur af skjalinu: Word Perfect.
1988–89. – 1058 ár frá stofnun Alþingis.
111. löggjafarþing. – 363 . mál.
Ed.
1124. Nefndarálit
um frv. til l. um breyt. á l. nr. 75/1981, um tekjuskatt og eignarskatt, með síðari breytingum.
Frá minni hl. fjárhags- og viðskiptanefndar.
Nefndin hefur fjallað um frumvarpið og fengið umsögn Ævars Ísbergs vararíkisskattstjóra um frumvarpið. Minni hl. nefndarinnar leggur til að frumvarpinu verði vísað til ríkisstjórnarinnar.
Alþingi, 9. maí 1989.
Eiður Guðnason,
Valgerður Sverrisdóttir,
Jóhann Einvarðsson.
form., frsm.
fundaskr.
Fylgiskjal.
Bréf ríkisskattstjóra til fjárhags- og viðskiptanefndar efri deildar.
(10. apríl 1989.)
Samkvæmt beiðni formanns fjárhags- og viðskiptanefndar efri deildar Alþingis vill ríkisskattstjóri gefa eftirfarandi umsögn um „frumvarp til laga um breytingu á lögum nr. 75/1981, um tekjuskatt og eignarskatt, með síðari breytingum“, flutt af Salome Þorkelsdóttur.
Í lögunum um húsnæðisbætur, þ.e. C-lið 69. gr. laga nr. 75/1981, sbr. 9. gr. laga nr. 92/1987, kemur fram sú meginregla að þeir eigi rétt á húsnæðisbótum sem eru að kaupa, byggja eða að eignast á annan hátt íbúðarhúsnæði í fyrsta sinn til eigin nota. Í milliþinganefnd, sem fjallaði um þetta mál síðla árs 1987, var tekin sú ákvörðun að skilgreining á því hvað teldist fyrsta íbúðarhúsnæði í eigu manns skyldi koma fram í reglugerð, sbr. ákvæði síðustu málsgreinar C-liðar 69. gr. laganna um þetta atriði.
Í reglugerð um húsnæðisbætur, nr. 75/1981, er í fyrsta lagi kveðið á um að hafi maður ekki átt íbúðarhúsnæði í tíu ár fyrir gildistöku reglugerðarinnar teljist hann ekki hafa átt íbúðarhúsnæði áður.
Í öðru lagi voru sett ákvæði í reglugerðina um að tveggja ára eignarhald á íbúðarhúsnæði innan framangreindra tíu ára skyldi ekki svipta mann rétti til húsnæðisbóta. Þetta ákvæði var sett í reglugerðina til þess að koma í veg fyrir að eignarhald á íbúðarhúsnæði sem varaði mjög stuttan tíma, t.d. vegna veikinda, fjárhagslegra erfiðleika, skilnaðar eða vegna annarra ófyrirséðra atvika, kæmi ekki í veg fyrir að meginmarkmið laganna næðu fram að ganga.
Í þriðja lagi voru sett ákvæði í reglugerðina um að 10% eignarhlutdeild í íbúð á umræddum tíu árum skyldi ekki teljast íbúðareign og ekki heldur 34% eignarhlutdeild í íbúð sem maður hafi eignast við gjöf eða arf. Með framangreindum ráðstöfunum er talið að náð yrði til flestra tilvika sem komið gætu í veg fyrir eðlilega framkvæmd laganna. Í frumvarpi því er um ræðir er lagt til að eignaraðild að íbúðarhúsi, sem rifið hefur verið vegna óíbúðarhæfni, teljist ekki til eignarhalds fyrstu íbúðar án tillits til þess
hve lengi maður hefur átt slíkt íbúðarhúsnæði. Hafi eignarhaldstími í þessu tilviki verið innan við tvö ár fellur tilvikið innan reglna reglugerðarinnar, þó að uppfylltum öðrum atriðum sem máli skipta, en annars gildir sú meginregla að maður, sem hefur átt húsnæði lengur en tvö ár á sl. tíu árum frá útgáfu reglugerðarinnar, á ekki rétt á húsnæðisbótum, sbr. þó ákvæði til bráðabirgða II um húsnæðisbætur, ákvarðaðar með álagningu 1988.
Það er því niðurstaða embættisins að slík breyting á C-lið 69. gr. laga nr. 75/1981, sem hér er lögð til, sé í mótsögn við megintilgang laganna um húsnæðisbætur, þ.e. að aðeins þeir fái húsnæðisbætur sem eru að kaupa eða byggja húsnæði í fyrsta sinn til eigin nota. Sé þörf á breytingu á gildandi reglum er bent á að fremur beri að breyta reglugerð en lögum um umrætt atriði.
Virðingarfyllst,
f.h. ríkisskattstjóra,
Ævar Ísberg.
